ေက်ာင္းတုန္းက တစ္ရက္ ဆရာမ ေဒၚျမညြန္႕ က ဒီကဗ်ာကို အလြတ္က်က္ျပီး ျပန္ဆိုဖို႕ အိမ္စာေပးလိုက္တယ္။ ျမတ္ၾကည္က ငယ္ငယ္က စာက်က္ အလြတ္မွတ္ အရမ္းပ်င္းတာ။ ၏ သည္ မေရြးေျဖ ရတဲ့ ေခတ္မွာ ၾကီးလာတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရခဲ့ဘူး။ ေန႕တဝက္ကုန္သြားတယ္၊ မရဘူး။ က်က္ရင္းနဲ႕ သီခ်င္းၾကီးလို ေလွ်ာက္ဆိုရင္းနဲ႕ အဲဒီ ကတည္းက ေခါင္းထဲစြဲလာလိုက္တာ အခုထက္ထိပဲ။

 အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာမ အဆူမခံရေအာင္က်က္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ဆရာမ စာေမးျပီးလည္း ဆိုမိတုန္းပဲ။ အတန္းတင္ျပီးလည္း နားထဲမယ္ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ျပန္ၾကားမိတယ္။ ၾကိဳးစားရင္း အားကုန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေလာကၾကီးကို အရွုံးေပးလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေတြက်ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ရြတ္မိတုန္းပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႕ပဲ ဘဝရဲ့  အခ်ိဳးအဆစ္ အလွည့္အေျပာင္းေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။

ထိပ္ဆံုးသို႔

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္
ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ
တစ္ေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့
တစ္လံုးက်န္ျပန္ေပသမို႔
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏိႈးလို႔ရယ္
ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္
ခါတစ္ေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင့္
ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္းဘူး
ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ
အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား
စခဲ့မိတာေပါ့
တစ္ေန႔မွာဆံုးရာ ေရာက္ပါလိမ့္
အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔
စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး
မာလာေငြကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္
ငွက္ေတးကို အာရံုဆင္လို႔
မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့
ခ်စ္ဖြယ့္ လူသား ။

ေငြတာရီ

ဘဝမွာ စခဲ့တဲ့ အရာေတြက အဆုံးရယ္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီ တစ္ခု ၾကိဳးစားလို ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ရင္ ၾကိဳးစားစရာ ေနာက္တစ္ခုက အလိုလိုေပၚလာတတ္တယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာ ရပ္တည္ခ်င္သလဲေပၚ မူတည္တာေပါ့ေနာ္။ လူဆိုတာက လည္း ေလာဘက ၾကီးသား။ တစ္ခုရသြားျပီဆိုရင္ လိုခ်င္တာေနာက္တစ္ခုက ေပၚလာေရာ။ ကိုယ္ ဒီေနရာမွာရပ္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္မွာ ေက်ာ္တက္သြားမယ့္ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

အဲဒီလိုပဲ လုပ္ေနလုပ္ေနလိုက္တာ စာက်က္လာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက အႏွစ္၂၀ မက ေတာ့ဘူး။ ေနာက္လည္း သင္ယူရဦးမွာပဲ။ (တခါတေလေတာ့လည္း ပင္ပန္းတယ္) ကိုယ္ရခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရ႐ံုေလးပဲ။

တခါတေလ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲမႈေလးေတြနဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းရာကို ရွာခ်င္ေပမယ့္၊ အသက္အရြယ္ တစ္ခုေရာက္လာတဲ့ အခါ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဒီကဗ်ာေလးကို ေရရြတ္မိရင္း အသစ္ ဝယ္လာတဲ့ စာအုပ္ထူထူ တစ္အုပ္ကို လွန္ဖတ္မိေလရဲ့။






(Feeling  ဘာေတြ ေရးေနမွန္းမသိ )

photo credit: Ma Yu Hnin